At the beginning of each course or gathering in Amari we take a ‘get-to-know-the-place’ walk around the village. We usually start at 5.00pm from our home space, the Estia, go uphill to the War Memorial and from there to Sarakina, the water place that has been giving life to Amari for thousands of years. I remember when I was a child (I’m 60 this year – so not soooo long ago!) my parents would send me to Sarakina to fetch lovely, clear, fresh, cool water for drinking, even though there was running water in the house. For centuries and even until about 30 years ago, it was the meeting place of young people after their evening walk in the village, strutting their stuff and showing off to each other, sometimes even dancing till the small hours of the morning. All in all a very central and vital meeting point for village life. For many years now, since the great tree that gave its abundant shade was cut down and the whole place was revamped, the water has no longer run freely and people no longer visit Sarakina in the evenings, sitting there chatting, singing and flirting. Nevertheless, there is a saying that if you drink from this water you will come back to Amari, so we always take all our guests and friends there for a drink of this fresh, spring water.
In March 2018 I took the participants of Just Being in Amari to Sarakina, like I have done for the past 10 years with all our guest members. I told them about the spring and urged them to drink some water and fill up their water bottles. They willingly did this when, to my horror, I saw the water in the bottles was murky and muddy with much visible life floating in it. Not something anyone would like to drink. I was horrified, ashamed and hugely embarrassed. When the ALBA Gathering arrived just under a month later, I didn’t take them to Sarakina or even mention it. I was still feeling so shaken.
At the end of July when Roi Gal-Or and I were preparing for our Speaking to the Stars course, I said to him, “and of course Roi, I no longer take anyone to Sarakina anymore” and told him the story. He replied that I must continue to take people there and to tell them about the water and what has happened. We discussed it for some time and when the participants arrived on 28/07, I overcame my ego and embarrassment and took them to Sarakina and told them what had happened.
I felt so emotional, joyful and light as I was speaking to them that I found myself saying that Friends of Amari is now committed to finding the source of the water and clearing it up and making sure that it runs again fresh and clear in Sarakina. As we were walking back, Roi came to me and whispered “Do you know what you’ve just said? Are you sure Friends of Amari is committed to this, because it’s exactly what needs to be done,” and he told me the story of another village that sorted out a similar problem and how life returned to it.
On my return to the UK, we held an emergency Executive Committee meeting and we all unanimously agreed that it is of vital importance to find the source of the problem and clear it. So now I can say, with certainty, that Friends of Amari is committed to finding the source of the water and doing whatever needs to be done so that the life-giving water can flow abundantly once more in Sarakina. Who knows, perhaps people will even return once more in the evenings to sit and chat and sing …....
Στο ξεκίνημα κάθε εργαστηρίου ή συνάντησης στο Αμάρι κάνουμε μια αναγνωριστική βόλτα στο χωριό. Συνήθως ξεκινάμε κατά τις πέντε το απόγευμα από το σπίτι μας, την Εστία, ανηφορίζουμε στο μνημείο κι από εκεί στη Σαρακίνα, την πηγή που δίνει ζωή στο Αμάρι εδώ και χιλιάδες χρόνια. Θυμάμαι πώς όταν ήμουν παιδί (φέτος κλείνω τα 60 οπότε όχι και τόσο παλιά!) οι γονείς μου με έστελναν στη Σαρακίνα να φέρω δροσερό, γάργαρο νερό για να πιούμε, ενώ στο σπίτι είχαμε τρεχούμενο νερό. Για αιώνες και μέχρι περίπου πριν 30 χρόνια η Σαρακίνα ήταν σημείο συνάντησης για τους νέους μετά τον απογευματινό περίπατο, εκεί όπου καμάρωναν, κόμπαζαν και κάποιες φορές έμεναν να χορεύουν ως τις μικρές ώρες του πρωινού. Με λίγα λόγια, ήταν ένα κομβικό σημείο στη ζωή του χωριού. Εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που κόπηκε το μεγάλο δέντρο που χάριζε απλόχερα τον ίσκιο του και η πηγή «αναβαθμίστηκε», το νερό σταμάτησε να τρέχει ελεύθερα και πια οι άνθρωποι δεν πάνε στη Σαρακίνα το σούρουπο για να κουβεντιάσουν, να τραγουδήσουν και να φλερτάρουν. Παρ’όλ’αυτά λένε ότι αν πιεις απ’ αυτό το νερό θα επιστρέψεις στο Αμάρι, επομένως πάντα πηγαίνουμε εκεί όλους μας τους φίλους και καλεσμένους για να πιουν από το καθαρό νερό της πηγής.
Τον Μάρτιο του 2018 πήγα τους συμμετέχοντες του προγράμματος στη Σαρακίνα, όπως έκανα πάντα την τελευταία δεκαετία για τα μέλη και τους καλεσμένους μας. Τους μίλησα για την πηγή και τους παρότρυνα να πιουν και να γεμίσουν τα μπουκάλια τους. Το έκαναν πρόθυμα και τότε διαπίστωσα πως το νερό που έβαζαν στα μπουκάλια ήταν θολό, λασπωμένο και γεμάτο μικρά ζωύφια που κολυμπούσαν μέσα. Ένιωσα φρίκη, ντροπή και φυσικά βρέθηκα εξαιρετικά εκτεθειμένη. Όταν έφτασε το επόμενο σεμινάριο, λιγότερο από εναν μήνα αργότερα, δεν τους πήγα καν στη Σαρακίνα ούτε τους μίλησα για το μέρος, καθώς ένιωθα ακόμα τρομερά σοκαρισμένη.
Στα τέλη Ιουλίου όταν ετοιμάζαμε με τον Roi Gal-Or το πρόγραμμα «Μιλώντας με τ’ Άστρα», του διηγήθηκα την ιστορία, καταλήγοντας ότι φυσικά δεν πηγαίνω κανέναν πια στη Σαρακίνα. Μου απάντησε ότι πρέπει να συνεχίσω να πηγαίνω εκεί τους ανθρώπους, να τους μιλώ για το νερό και τι έχει συμβεί. Το συζητήσαμε αρκετή ώρα και όταν τελικά έφτασαν οι συμμετέχοντες στις 28/07/2018, προσπέρασα την ντροπή και τον εγωισμό μου, τους πήγα στη Σαρακίνα και τους είπα τι είχε συμβεί. Συνειδητοποίησα πως ένιωθα τόση συγκίνηση, χαρά, ανάταση ακόμα, μιλώντας τους για την πηγή κι άκουσα τον εαυτό μου να τους λέει ότι οι Φίλοι του Αμαρίου έχουν τώρα δεσμευθεί να βρουν την πηγή, να την καθαρίσουν και να εξασφαλίσουν ότι στη Σαρακίνα θα τρέξει και πάλι φρέσκο, γάργαρο νερό. Στον δρόμο της επιστροφής, ο Roi με πλησίασε και με ρώτησε χαμηλόφωνα «Άκουσες τι τους είπες; Είσαι σίγουρη ότι έχει τέτοια δέσμευση ο Σύλλογός μας, γιατί αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται να γίνει» και μου διηγήθηκε την ιστορία ενός άλλου χωριού με παραπλήσιο πρόβλημα και πώς η ζωή επέστρεψε στο χωριό μόλις το έλυσαν.
Όταν επέστρεψα στην Αγγλία, κάναμε μια επείγουσα συνάντηση με την Εκτελεστική Επιτροπή και συμφωνήσαμε ομόφωνα ότι είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα να εντοπίσουμε την πηγή του προβλήματος και να την καθαρίσουμε. Έτσι τώρα βρίσκομαι στη θέση να πω ότι οι Φίλοι του Αμαρίου δεσμεύονται να βρουν την πηγή του νερού και να κάνουν ό,τι χρειαστεί ώστε το ζωογόνο νερό να κυλήσει πάλι ελεύθερα στη Σαρακίνα. Και, ποιος ξέρει, ίσως κι οι άνθρωποι επιστρέψουν τα βράδια για να καθίσουν, να κουβεντιάσουν και να τραγουδήσουν...