Έχοντας περάσει όλη την εβδομάδα κοιτώντας τον Ψηλορείτη από πάνω μας, είχαμε το προνόμιο να περπατήσουμε στις χαμηλότερες πλαγιές του με τον ντόπιο οδηγό μας, τον Άρη. Σ’ αυτή η φωτογραφία φαίνεται καθαρά ο πετεινός, που δημιουργείται κάθε άνοιξη όταν λιώνουν τα χιόνια από τις βουνοκορφές. Κατά την παράδοση, δεν κακαρίζει πριν μπει για τα καλά ο Μάης· η πρόωρη εμφάνισή του είναι άλλος ένας προειδοποιητικός συναγερμός για την κλιματική αλλαγή.

Η ανάβασή μας ξεκίνησε κατά τις 8πμ. Άγριες γλαδιόλες (Gladiolus imbricatus) φύτρωναν κι απ’ τις δυο πλευρές του μονοπατιού που ανεβαίναμε.

Το φασκόμηλο της Ιερουσαλήμ (Phlomis cretica) έχει πάνω του μικρά σακουλάκια γεμάτα νέκταρ· μάθαμε πώς με μια ρουφηξιά από το μικρό άνοιγμα μπορούμε να γευτούμε μια γουλιά από το θεσπέσιο, γλυκό υγρό – την τροφή των θεών!

Το άγριο θυμάρι (Thymus capitatus) μας συναπάντησε στα μισά της διαδρομής μας. Καθώς αποτελεί λιχουδιά για τις μέλισσες, το άνθος του αρωματίζει το Κρητικό μέλι.

Ασφόδελοι (Asphodelus aestivus) κοσμούσαν τις βουνοπλαγιές. Αυτό το λουλούδι συνδέεται στην Ελληνική Μυθολογία με τον Θάνατο και τον Κάτω Κόσμο και ο Άρης μας εξήγησε την αφθονία του: τα ζώα που βόσκουν ούτε που το πλησιάζουν.

Είδαμε κυκλάμινα γαντζωμένα στους βράχους, με τις ρίζες τους στις πιο μικροσκοπικές σχισμές και θυμηθήκαμε το τραγούδι του Θεοδωράκη σε στίχους Γιάννη Ρίτσου: ‘Κυκλάμινο, κυκλάμινο, στου βράχου τη σχισμάδα, πού βρήκες χρώματα κι ανθείς, πού μίσχο και σαλεύεις;’

Έξω από ένα μικρό ξωκλήσι αφιερωμένο στον Άη-Γιώργη είδαμε ορχιδέες  (Ophrys Apifera).